Położenie: Pogórze Kaczawskie, najbliższa miejscowość Męcinka
Wysokość: 445 m
Dystans: 6 km/3 km
Czas przejścia: 1 godzina 45 minut/1 godzina
Start i meta: Urząd Gminy w Męcince/ parking przed wjazdem do PK “Chełmy” przy Pustelniczej Drodze
Rower: nie
Wózek: nie
Z dzieckiem: tak
Odznaki: Korona Kaczawska
Z historią w tle
Górzec, potocznie zwany Kalwarią to kolejny szczyt Pogórza Kaczawskiego, który może się pochwalić wulkanicznym pochodzeniem. W tym wypadku nie jest ono jednak ani wyraźnie widoczne, ani specjalnie efektowne. To ledwie kilka skałek na szczycie o charakterystycznym słupowym kształcie. Nie najstarszy zatem fragment jego historii jest najciekawszy. Choć teorie o pogańskich kultach praktykowanych na Górzcu w sferach teorii pozostają, to od wieków średnich mamy już potwierdzoną i interesującą fabułę.
Przewija się w niej książę Henryk Brodaty, jeden z najwybitniejszych Piastów epoki rozbicia dzielnicowego. Gdyby nie klęska w bitwie pod Legnicą i ścięta głowa jego syna, Henryka Pobożnego, gdyby nie kolejna mongolska nawała w trzy lata później, być może jego zasługą byłoby zjednoczenie polskich ziem i uniknięcie późniejszych terytorialnych strat… Ponoć historia nie lubi gdybania, ale jej echa słychać i widać. Choćby w legendach o św. Jadwidze Śląskiej, żonie Henryka Brodatego, czy jego osobistym symbolu – odwróconym półksiężycu z krzyżem pośrodku, który w swym herbie nosi do dziś Wrocław i Dolny Śląsk.
Echem rządów Henryka był wzniesiony na szczycie Górzca zamek, przy okazji którego budowy, wyrównano i otoczono suchą fosą, wierzchołek. Echem licznej jego służby pozostaje do dziś nazwa pobliskiej wsi, w której mieszkała – Pomocne. Echem zaś samego zamku jest kapliczka postawiona na jego ruinach. Ot, historia kołem się toczy.
Historia wspomina też wyraźnie Cystersów z Lubiąża, właścicieli wzgórza od połowy XIII w. To oni wznieśli wspomnianą kaplicę a także wytyczyli Drogę Kalwaryjską z Męcinki na szczyt góry. Wzdłuż niej ustawiono 14 kapliczek wykutych w piaskowcu. Po dziś dzień pielgrzymi często zaglądają w to miejsce, choćby podczas wrześniowych peregrynacji z parafii w Męcince.
Grudniowego popołudnia także Kacper został pielgrzymem…
Szlak na
Zgodnie ze wskazaniami we wstępie, spacer można odbyć w krótkiej lub długiej formie. Długa dłuższa jest dwukrotnie a obejmuje wędrówkę płaską, utwardzoną szosą pośród pól, Pustelniczą Drogą. W tej wersji pozostawiamy samochód przy Urzędzie Gminy Męcinka i podążamy zielonym szlakiem. Ta wersja prezentuje widok na północno-wschodnią krawędź Pogórza Złotoryjskiego, do którego zbliżamy się w marszu o długości około 1,6 km. Jeśli zerkniemy na znak poniżej, okaże się, że to faktycznie niemal połowa całego dystansu.
Można jednak tę połowę pokonać samochodem i zaparkować tuż przy granicy Parku Krajobrazowego “Chełmy”. Jadąc od Urzędu Gminy w stronę Zespołu Szkół, nieomal od razu dostrzeżecie boisko. Należy przed nim skręcić w prawo by minąć je mając murawę po lewej ręce. W nawigacji pomogą zielone znaki. Podążacie zgodnie ze szlakiem, cały czas prosto. Drogę umilą Wam rosnące rzędem dereniowce. Gdy dojedziecie do skraju pól, po lewej stronie pojawi się sporych rozmiarów miejsce parkingowe. Wędrówkę można rozpocząć!
Pod warunkiem, oczywiście, niewielkiej zachęty 😉
Kilka ledwie minut dzieli Was od małej polanki z paroma ławkami. Znajdują się tu pozostałości transformatora, płynie też strumyk o rdzawej wodzie. To ślady po “Sztolni Rudolf”, w której dobywano rudy miedzi i żelaza; zalanej tuż przed zakończeniem ostatniej wojny. Kolejnych kilka minut i szlak zaczyna wieść pod górę. Stromo, co można wnioskować z miny Kacperka 😉
Atrakcji trochę po drodze jednak jest
Nawet jeśli zniknęłyby ustawione tu pierwsze kapliczki, to śmiało kolejne 700 metrów szlaku można by nazwać drogą krzyżową. Szczęśliwie również jeszcze przed ich pokonaniem widać już charakterystyczny “wulkaniczny” trójkątny wierzchołek Górzca. Szlaki zielony i niebieski spotykają się u jego podnóża ze szlakiem czerwonym, brzeżnym…
Jeśli zaś Wy spotkaliście ten znak, oznacza to, że i ścieżkę na szczyt macie w zasięgu wzroku. Pozostaje 200 metrów zwieńczonych schodami.
Jest i szczyt, na którym do 1945 stało nawet schronisko turystyczne. Do historii przeszedł niestety także widok zasłonięty przez rozrastający się las. Jedynie w prześwitach drzew widać zabudowania Męcinki, zbiornik Słup, a przy lepszej widoczności nawet blokowiska Legnicy. Pozostaje więc oglądać to, co pozostało.
I tak jest fajnie. Można odpocząć, podumać nieco…
A nawet znaleźć skarby! Ciekawe skąd się tam wzięły…
Na koniec, tradycyjnie, mapka.